En toen kwam ineens de vraag, anderhalf jaar na de oprichting van A.A.S. “Wil jij directeur worden van onze coöperatie?” Ik, als vrouw in een mannenwereld, directeur van een coöperatie van autoschadebedrijven. Daar ging mijn veilige baan, lekker achter de schermen, veilig op de loonlijst van een grote multinational.

Geschreven door Nicole Spenkelink, directeur bij A.A.S. Schadeherstel
A.A.S bestond toen uit een bevlogen bestuur van vijf ondernemers die exact wisten welke koers ze wilden varen. Wat had ik daar toe te voegen?
Ik besloot eerst maar eens op vakantie te gaan, lang en ver weg, naar Australië. Op die reis besliste ik: ik ga het gewoon doen. Ik gooi mijn zekerheden over boord en waag de sprong. 1-1-2009, nu precies vijftien jaar geleden, werd de officiële begindatum. Het was mijn beste professionele beslissing ooit.
Op ledenbijeenkomsten kwam amper iemand opdagen. Behalve Ron van A.A.S. Nowosielski. “Ik laat je niet zitten hoor, messie” zei hij in plat Utrechts tegen mij. Ron was er, altijd. Mijn hart maakte een sprongetje als hij die lege vergaderzaal binnen kwam. Tenminste iemand om samen met mij de gereserveerde twaalf kroketten op te eten.
Of ons eerste kantoortje in Breda, waar Jose een half jaar na de oprichting haar intrek al had genomen. Hele dagen zonder binnenkomende telefoontjes. “Ik bel even naar mezelf hoor, kijken of de lijn het wel doet”, zei ze dan.
Dat kantoortje bevond zich in een bedrijfspand met centrale receptie, een juffrouw die koffie rondbracht en een kantine die naar sigarettenrook stonk (en naar plakkerige tosti’s op vrijdag). En een algemeen vergaderzaaltje met dode plant. Ik sluit niet uit dat die plant daar nu nog staat.
We groeiden. Het treurige kantoortje werd ingeruild voor een fris kantoor bij het NAC stadion en later onze huidige eindbestemming, het Bondpark in Breda. Een representatief kantoor, maar wel tegen een faire prijs. We blijven tenslotte een coöperatie.
Aan het begin van dit nieuwe jaar, denk ik aan onze ledenvergaderingen en andere events die we organiseerden, die nagenoeg door iedereen worden bijgewoond. Inclusief na-borrel met kroketten, en dat zijn er al lang veelmeer dan twaalf. Dat is een van de leukste dingen van mijn baan, iedere keer weer: al die ondernemers zien en spreken, met elkaar lachen en met elkaar plannen maken. Wat ben ik blij dat ik vijftien jaar geleden de sprong heb gemaakt.